قالَ الصّادقُ(علیه السّلام):
نفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبیلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ علیه السّلام: یَجِبُ اَنْ یُکْتَبَ هذا الْحَدیثُ بِالذَّهَبِ.
نفَس کسى که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است
و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.
سپس
امام صادق علیه السّلام افزودند:
این حدیث را باید با طلا نوشت!
منبع:امالى شیخ مفید، ص 338