15 عقوبت و عذاب سبک شمردن نماز در روایت پیامبر صلی الله علیه وآله

مرحوم سیّد بن طاووس در کتاب فلاح السّائل آورده است:

  روزی حضرت صدّیقه کبری، فاطمه زهراء سلام اللّه علیها به محضر مبارک پدر بزرگوار خود، رسول گرامی اسلام صلی اللّه علیه و آله وارد شد؛ و اظهار داشت: ای پدر جان! جزای آن دسته از مردان و یا زنانی که نماز را سبک می شمارند، چیست؟

  پیامبر خدا صلوات اللّه علیه فرمود: دخترم، فاطمه جان! هرکس نماز را سبک شمارد و به شرائط و دستورات آن بی اعتنائی نماید، خداوند او را به پانزده نوع عقاب، مجازات می گرداند:

  شش نوع آن در دنیا، سه نوع آن موقع مرگ و جان دادن، سه نوع در قبر و سه نوع دیگر در قیامت آن هنگامی که از قبر بر انگیخته شود خواهد بود.

  امّا آن شش نوع عقابی که در دنیا خواهد دید:

  1 برداشتن برکت و توفیق از عمرش، که نتواند از آن بهره کافی و سودمندی برگیرد.

  2 برداشتن برکت از درآمدهایش.

  3 پاک شدن سیمای نیکوکاران از چهره اش.

  4 سرگردان و دلسرد شدن در کارها و عباداتش.

  5 دعاها و خواسته هایش مستجاب نخواهد شد.

  6 آن که در دعای مؤمنین سهیم نخواهد بود و دعای خیر ایشان شامل او نمی شود.

  و امّا آن عقاب هائی را که هنگام مرگ خواهد دید:

  1 ذلیلانه خواهد مُرد.

  2 گرسنه و تشنه جان می دهد.

  3 هیچ چیزی تشنگی و گرسنگی او را بر طرف نسازد.

  و امّا آن عذاب هائی که در قبر دچارش می شود:

  1 خداوند متعال ملکی را مأمور می نماید تا مرتّب او را مورد شکنجه قرار دهد.

  2 قبرش تنگ و تاریک و وحشتناک می باشد.

  و امّا آنچه در قیامت مبتلایش می گردد:

  1 خداوند ملکی را مأمور می نماید تا او را بر صورت، روی زمین بکشاند و اهل محشر او را تماشا نمایند.

  2 محاسبه و بررسی اعمالش سخت و دقیق خواهد بود.

  3 و در نهایت این که مورد رحمت و محبّت خداوند قرار نمی گیرد و عذابی دردناک دچارش خواهد شد.

منبع:  مستدرک الوسائل: ج 3، ص 23، ح 1.

چوپانی در مقام وزارت که امیر شد

در آیه 5 سوره فاطر آمده است: «...فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا...»(زندگی دنیا شما را نفریبد)

چوپانی در مقام وزارت

 چوپانى به مقام وزارت رسید. هر روز بامداد بر مى‌خاست و کلید بر مى‌داشت و درب خانه پیشین خود باز مى‌کرد و ساعتى را در خانه چوپانى خود مى‌گذراند. سپس از آنجا بیرون مى‌آمد و به نزد امیر مى‌رفت. شاه را خبر دادند که وزیر هر روز صبح به خلوتى مى‌رود و هیچ کس را از کار او آگاهى نی ست. امیر را میل بر آن شد تا بداند که در آن خانه چیست. روزى ناگاه از پس وزیر بدان خانه در آمد. وزیر را دید که پوستین چوپانى بر تن کرده و عصاى چوپانان به دست گرفته و آواز چوپانى مى‌خواند. امیر گفت: «اى وزیر! این چیست که مى‌بینم؟»

وزیر گفت: «هر روز بدین جا مى‌آیم تا ابتداى خویش را فراموش نکنم و به غلط نیفتم، که هر که روزگار ضعف به یاد آرد، در وقت توانگرى، به غرور نغلتد.»
امیر، انگشترى خود از انگشت بیرون کرد و گفت: «بگیر و در انگشت کن؛ تاکنون وزیر بودى، اکنون امیرى!»