حکومت امام زمان و امیرالمونین صلوات الله علیهما، حکومت علم، حکومت قدس، حکومت تقوا، حکومت عدل و برکنار از همه رذائل است
مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی های خود در مسجد ملک تهران در سال 1383 قمری می فرمود:
باید
خَلْق، بالطّوع و الرّغبة و الأختیار زیر بار امام بروند. خلق باید در
خانه او بیایند و او را از خانه بیرون بیاورند. او را به محراب و منبر
بیاورند. بگویند: آقا! شانه هاى ما بسته و در قبضه توست، هر چه امر می
فرمایى اطاعت می کنیم. اینطور که شد آن وقت بر امام واجب می شود که در
میدان اجتماع داخل شود و بر مسند حکومت قرار بگیرد. حکومتى هم که امام بر
آن مسند مستقر می شود یک حکومت عجیبى است. حکومت علم است. حکومت قدس و
تقواست. حکومت عدل است. حکومت الهیّه داراى همه فضائل و بر کنار از همه
رذائل است. امام به میدان می‌آید و نمی گذارد فاسق و فاجر سر کار باشند.
مثل اینکه تا حضرت على علیه السلام روى کار آمد، فرمود معاویه معزول شود.
هر چه گفتند: یا على! سیاست اجازه نمی دهد معاویه را از کار بیندازى.
گفتند: این ولدالزّناى چموش پدرسوخته را فعلاً به کار بگیر. حضرت حاضر نشد.
فرمود یک ساعت حاضر نیستم یک نفر فاسق غیرمتّقى را بر اَعراض و دماء
مسلمین مسلّط کنم. می خواهد خلاف سیاست باشد! امیرالمؤمنین علیه السلام
حاضر نیست با یک بی دین کنار بیاید و مماشات کند. گفت: نمی توانم معاویه
را بر مردم مسلّط کنم. فردا جواب خدا را چه بدهم که یک حاکم بر سر مردم
مسلّط کردم که به ناموس و عِرض مردم تعدّى می کند. معاویه با من دشمن می
شود به جهنّم! تا جایى که زورم برسد و شمشیرم برش داشته باشد، مخالفت هاى
او را می کوبم و او را مغلوب می کنم. جایى که نداشتم تکلیف ندارم. این
حرف حسابى است. از نظر عقلِ دینی، این درست است. البتّه از نظر عقلِ سیاسى
نادرست است. سیاستمدار می‌گوید باید اغفال کرد. قول داد و عمل نکرد. در
دنیای سیاست، وفا و صفا و عمل به قول وجود ندارد. نظر به یک کشور و یک شهر
نیست. از زمان معاویه در دنیاى سیاست، درست قولى، وفاى به عهد، پاى حرف
ایستادن، دروغ نگفتن، ملاحظه خدا کردن، همه اینها در دنیاى سیاست حرف مفت
است. در دنیای سیاست باید به هر عاملى که ممکن است متشبّث شد و به هدف
رسید. امّا آنکه دین دارد اینطور نیست. امیرالمؤمنین علیه السلام دین دارد.
(سخنرانی های مسجد ملک تهران، 19 رمضان 1383 قمری)
«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»
تنها چیزى که از متدیّن ظاهر نمى شود، دروغ و خیانت است
مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی خود در مسجد ملک تهران در سال 1383 قمری می فرمود:
قرآن
مى فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ». یکی
از جاهایی که دیانت را از سیاست جدا می کند همین است. مؤمن می‌گوید: سرم
برود، قولم نباید برود. خدا فرموده است: «أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَ
الْعَهْدَ کانَ مَسْؤُلاً» امّا سیّاس (سیاستمدار) می گوید: قول، دیگر
چیست؟ قول و بول یکی است. او می گوید کار باید پیش برود. لذا محور سیاستش
دروغ، تقلّب و نیرنگ است. تنها چیزى که از فرد متدیّن ظاهر نمى شود، دروغ و
خیانت است.
(سخنرانی های مسجد ملک، 26 ماه رمضان 1383 قمری)
«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»