ازمهمات محرم آنکه: بر هر یک از دوستان آل محمد صلی الله علیه وآله بحکم «ولایت و وفاداری و ایمان به خدای علی عظیم و رسول کریم صلی الله علیه و آله می سزد که در دهۀ اول محرم تغییر حال دهد در«دل و صورت و هیئت او»
اثار اندوه از آن مصائب بزرگ و نوائب سترگ که برآن خاندان جلیل رو داده ظاهر گردد و لا محاله پارهای از لذات خویش را از خوردن و نوشیدن بلکه خواب و سخن واگذارد و بمنزلۀ کسی باشد که به پدر یا فرزند او مصیبتی وارد آمده است و حرمت ناموس خدای جل جلاله و حرمت رسول گرامی او و حرمت امام علیه السلام را از حرمت جان و خاندان خویش پست تر نشمارد و دوستی نسبت به جان و فرزندان و اهل و عیال خود را از دوستی پروردگار و پیغمبر و امامش صلوات الله علیهم بیشتر نداند و گفتار خدایتعالی را که فرماید:
«قل ا ن کان آباوکم و ابناوکم…سوره توبه آیه 24»(یعنی بگو ای محمد اگر پدران شما و برادرانتان وزنان و قوم وقبیلۀ شما و اموالیکه کسب میکنید و تجارتی که از کساد آن میترسید و منزلهائی که مورد پسند شماست در پیش شما محبوبتر باشد از «خدا و رسول او و جهاد در راه او»پس منتظر باشید تا فرمان خدا برسد و خداوند مردم نافرمانِِبدکار را هدایت نمیکند.
یکی از فرزندان کوچک خود را دیدم که در دهۀاول این ماه نان خالی میخورد و از خوردن خورش دیگر باآن خودداری میکردو حال آنکه هیچ کس از آنان که میشناختم باو چنین دستوری نداده بودندو دانستم که حبِ باطنی او را بر این کار واداشته است.وهرگاه کسی نتواند که در تمام این دهه چنین کند لامحاله در روز نهم و دهم و شب یازدهم ترک لذات را شیمۀخود سازد و لامحاله در هر روز دهۀاول به زیارت معروفۀعاشورا بپردازد و در روز دهم تا عصر از خوردن و نوشیدن خودداری کند بلکه جز در مقام ضرورت از سخن گفتن و دیدار برادران بپرهیزد و انروز را روز اندوه و گریه و زاری خود قرار دهد و اگر بتواند در خانۀخویشتن خالصانه عزای حسین علیه السلام را بر پا دارد و اگر نتواند در مساجد یا خانه ها ی دوستان به این کار همت گمارد و این کار را از دیدۀمردمان پوشیده دارد تا از ریا دور و به اخلاص نزدیکتر باشد و قسمتی از روز خود را در مجامع عزا بگذراند و بقیه را در خلوت بعزاداری مشغول گردد و در گریه و اندوه نظرش مواسات با اهل بیت صلوات الله علیهم وآنچه را که از طرف دشمنان از صدمات ظاهر بر آنها وارد شده است بوده باشد.
و لکن غافل از این نباشد که بحسین علیه صلوة والسلام هر چند در ظاهر امر صدماتی رسید که مانند ان بهیچیک از انبیا و اوصیا بلکه به هیچ فردی از مردم نرسیده و نشنیده ایم که رسیده باشد ویژه تشنگی که به آن حضرت علیه السلام وارد شد و از الفاظ و احادیث قدسیه و غیرآن مستفاد میشود عقول تحمل آنرا ندارد و مصیبت او بابت شهدائی که از خاندان او بدرجه رفیعه شهادت رسیدند و صدماتی که بحرم محترم او وارد آمد- و گوئی با حبیب خود پیمان بسته بود که در راه رضای او به هرگونه قتلی که سایر مقتولی به ان کشته شده اند از سربریدن و نحر شدن و قتل وتشنگی و احزان و غیر آنها تن در دهد و با همۀاینها آنچه به روح شریف او از بلیات و تجلیات انوار و کشف سبحات جلال و شوق دیدار و وصال میرسید تمام این شدائد و سختی ها را آسان مینمود بلکه شدائد آنها را بلذات مبدل میساخت چنانکه برخی از یارانش خبر داده و گوید :
هرانگاه که امر برآن حضرت سخت میگشت رنگش سرخ تر و خرسندی حالتش بیشتر میگشت ولی مصیبات و سختی های وارده بر بدن مبارک و دلهای اهل بیت محترمش و هتک حرمتهائی که در «طف»ازآن بزرگوار نمودند ارواح را می زداید و احزان را بجنبش و هیجان می آورد پس باید هرآنکس گه خود را از دوستان او میداند نیز اظهار اندوه نماید و ناله اش در مقام مواسات با سید السادات صلی الله علیه وآله بحدی برسد که با این مصیبت عظمی متناسب باشد
و چنین باشد که گوئی آن مصیبات بر شخص خودش و عزیزانش و فرزندانش و اهل و عیالش وارد آمده است چرا که بنصِّ جدش صلوات الله علیه و آله انحضرت اولی بهر کسی است از خود او و اوست که قبول این مصیبات فرموده و جان گرامی خود را برای رهبری شیعیان خود فدا ساخت تا انان را از عذاب دردناک رهائی بخشد و اولاد وعزیزان خود را یتیم ساخت و به اسیر شدن زنان و زینب و سکینه خود و ذبح اصغر و اکبر و برادران و عترت خویش راضی شد تا مردم را از گمراهی و پیروی گمراه کنندگان مستخلص کند تا بشکنجۀآتش گرفتار نشوند و از گناهان بزرگ نجات یابند و این تشنگی عظیم را تحمل فرمود تا شیعیان خود را از رحیق مختوم سیراب نماید پس به حکم صفات کریمه و اخلاق حمیده (در مقام وفا و مواساة)بر شیعیان او واجب است که آنان نیز انچه که ان بزرگوار برای آنها بذل کرده آنها نیز بذل کنند وانچه را که او به جان خویش فدا داده انان نیز فدا دهند و اگر چنین کنند حق مواسات را هنوز به جا نیاورده اند چرا که نفس شریف او را با دیگران مقایسه نتوان کرد...
سپس
با زبان حال و صدق مقال بگوید :یا سَیّدی ؟! ای کاش من در تمام این بلایا و
کلیۀاین رزایا فدای تو میشدم و ای کاش اهل و اولاد من بجای اهل و اولاد تو
کشته و اسیر میگشتند و ای کاش تیر حرمله به گلوی شیر خوار من میرسید و ای کاش پسر من، به جای علی علیه السلام پسر تو قطعه قطعه میشد و ای کاش تشنگی بین من و آسمان مانند« دود » مینمود و
ای کاش از الم این جراحات جان من در عوض جان تو قربان میگشت و ای کاش آن
تیر محل نحر مرا می درید و ای کاش آن تیر دل مرا میشکافت و ای کاش حرم من و
خواهران و دختران من بذلت اسیری گرفتار میشدند و در شهرها و بازار برده
فروشان آنها را میگردانیدند و این خواری و دربدری برای اهل و عیال تو نبود و
ای کاش ما داخل آتش میشدیم و گرفتار عذاب میگشتیم و این مصائب ازتو دور
میگشت اگر خداوند جل جلاله که از قلب تو اگاه است بداند که
این گفتارهای تو از روی راستی و درستی است این صدق مواسات را نسبت به سید
السادات از تو خواهد پذیرفت و تو را در جوار آنها در نشیمن صدق خواهد
نشانید و از اهل و یاران آنها قرار خواهد داد ولی الحذر الحذر (پرهیز) از دروغ
در دعوی و غرور در گفتاراز اینکه این اظهار رضا به بلا ها از روی راستی
نباشد و حال و دل تو بعشری از اعشار مصدق گفتار تو نباشد که خود به خود
درجۀ صدیقین را به جایگاه کذب و اسفل السافلین و محل منافقین مبدل ساخته ای.
نقل از کتاب مراقبات عارف بزرگوار میرزا جواد آقا ملکی تبریزی رضوان الله تعالی علیه البته با کمی تغییر در متن